Eind april en verder

Ik begin hier weer waar ik lang geleden ophield… Of beter gezegd, ik begin waar Mathias’ deeltje zou moeten ophouden, eind april. De dagen na Mathias’ vertrek werden haast volledig in beslag genomen door de UZRESA workshop, en door HIFA.

De UZRESA workshop was een workshop die aangevraagd werd door studenten die als vluchteling in Zimbabwe waren aangekomen, en die in hun vluchtelingenkamp meer kennis en vaardigheden wilden verspreiden. Mensen weten er bijna niets over HIV & Aids, mannen bedriegen hun vrouwen, 16-jarige meisjes trouwen om het een beetje beter te hebben, 11-jarige kinderen verkopen hun lichaam, in ruil voor fastfood of kleren …

Werken met deze groep studenten was heel interessant. Nog nooit zo’n kritische en geïnteresseerde groep meegemaakt. Nog nooit zulke verhalen gehoord.

 

HIFA was dan weer een hele andere kant van Zimbabwe. Een betaalbaar en schitterend afgewerkt festival. Een paar performances gezien die echt adembenemend waren. De openingsshow, een ongelofelijke dansact, grappige schotse flierefluiters, … een straffe Angelique Kudjo, die eventjes het hele publiek deed geloven dat er hoop was voor Zimbabwe – dat ze moesten geloven in Afrika. De kinderen die bij haar op het podium mochten komen zullen nu zeker en vast hun best doen op school.

De laatste avond daar, tijdens een optreden van een zeer gedrogeerde jaren ’80 reggaeartiest (Tiken Jah Fakoly, voor de liefhebbers) werd m’n camera gepikt. Jammer van de fotootjes, want we stonden lekker dicht bij het podium – een securityjongen van HIFA, die we net daarvoor hadden leren kennen, begon zich uitvoerig te verontschuldigen toen ik hem tegenkwam – vorige week kreeg ik nog een mailtje met “officiële verontschuldigingen van het HIFA-festival”. Daarna het eindfeestje – een geweldig openluchtfeestje met zalige muziek, mensen die heerlijk dansten en een hoop te zatte en plakkerige jongens, waartegen ik eigenlijk een beetje te onbeleefd was (maar wat doe je, in zo’n geval) –

 

Het eerste weekend van mei zijn we Mutare nog eens met een bezoekje gaan vereren. Carl, die voor een andere VVOB-project werkt, nam ons mee naar Vumba en Nyanga. We logeerden bij hem, een gezellige drukte – de neefjes,  het nichtje en de zus van Maggie, zijn Zambiaanse vrouw, waren op bezoek, en op zaterdagavond vielen Huib (de VVOB-verantwoordelijk van Zimbabwe) en Katrien met het hele gezin binnen, vanuit Mozambique. Echt een fijn weekend.

 

Deze weken worden verder grotendeels in beslag genomen door schoolwerk, dat enkel in omvang lijkt toe te nemen, en de verwerking van een enorme stapel bronnen, die nu toch een beetje lijkt te krimpen. We moeten het dus vooral van enkele leuke daagjes hebben om de batterijen op te laden. Het zonnetje laat het hier nu ook afweten, de winter is vroeger begonnen dan anders, en ja, het kan flink fris zijn in Afrika.

Deze zaterdag moet ik een workshop geven in Seke – iets om Peer Educators te trainen in het Peer Educator zijn, om verkiezingen te organiseren voor een nieuwe voorzitter en om hem te helpen een nieuwe constitutie op te stellen. Best wel interessant. Deze weken zijn er ook heel veel interne trainingen in het team, rond stigma, rond gender, rond creatief denken, …  Ik ga nog veel werk hebben om al die zaken te verwerken in mijn POP en thesis …

 

 

Onze dag voor gehandicapte jongeren krijgt nu toch vorm, en zal volgende week doorgaan, tijdens een van mijn laatste dagen hier. Vele mensen van VVOB vertrekken stilaan uit Zimbabwe. Zaterdag was er een afscheidsfeest voor weer twee koppels. Het ZimPATH-team was met 22 aanwezigen nogal sterk vertegenwoordigd, en we ontmoetten eindelijk de vriendinnetjes van enkele teamleden. Het zoontje van Huib, Faber, had zin om te voetballen – en uiteindelijk stond de helft van de aanwezigen op het veld, waar we een heerlijke mannen tegen vrouwen – match speelden, met een partijdige scheidsrechter. Het werd 4-2 voor de mannen, dankzij honderden geweldige saves van Maggie!

 

Maandagochtend vroeg vertrok Emily naar huis om voor haar zoon te zorgen. Die is in april HIV+ gediagnosticeerd. Ze was te laat … Haar zoon stierf diezelfde ochtend. Vandaag zijn we naar Chinoyhi gegaan, voor de begrafenis. In Zimbabwe rouwen de mannen en de vrouwen apart. De mannen zaten aan het begin van het steegje bij elkaar. De vrouwen die dichtbij Patrick (de zoon van Emily) stonden, en naaste familie van Emily, zaten binnen in een kamertje op de grond te huilen. Telkens er een nieuwe vrouw binnenkwam, hief zich een klaagzang aan – waarbij de ergst getroffen vrouwen het hardst moesten roepen. Vrouwen die eerst vrolijk aan het lachen en babbelen waren, wierpen zich plots huilend en schreeuwend op de grond.

Buiten waren de andere vrouwen aan het zingen en het dansen. Een vrouw, de vriendin van Patrick, had zijn kleren aan (broek, t-shirt, pet, schoenen – zelfs een valse penis)  en beeldde hem uit. Hij was een man die van drinken en meisjes hield – dus dat was het toneeltje dat zijn vriendinnetje van hem neerzette. Dat was voor ons heel vreemd. Hier moet de echtgenote/vriendin/… haar dode vriend/man neerzetten – een dag na zijn dood.

Zo probeerden ze de dood “licht” te houden en de rouw niet te diep te laten gaan.

Ergens begrijpelijk in een land als dit, waar elke week wel iemand sterft die je van ver of dichtbij kent …

 

Mijn laatste weken zullen hier ongetwijfeld weer voorbij vliegen – de tijd is verschrikkelijk snel gegaan. Het is heel gek om te beseffen dat je veel van deze gezichten nooit meer terug zal zijn, ook al houden mensen bij hoog en laag vol dat ze ons op hun huwelijk zullen uitnodigen (en dat ze dat huwelijk in april zullen laten doorgaan, zodat we naar HIFA kunnen)…

Dit zal waarschijnlijk de eerste en de laatste keer in mijn leven zijn dat ik in Zimbabwe ben geweest. Ik besef dat nu nog niet helemaal – dat zal wel doordringen tijdens onze afscheidsfeestjes – en op het vliegtuig

---